Tapaaiko ke photo kena saktjoe?

Tashi deleeee! Of: halloooo! (Ik oefen mijn Tibetaans alvast een beetje.) Even een updateje vanuit het wonderschone Nepal! Ik ben nu weer bij mijn gastgezin in het chaotische Kathmandu, maar toch voelt het een beetje als mijn thuis hier in Nepal.

Vanwege mijn niet zo goede ervaringen met de dronken man in de lokale bus, nam ik vanuit Pokhara een toeristenbus naar Lumbini, Boeddha's geboorteplaats. De rit duurde ongeveer 8 uur en al die tijd zat ik naast een dikke zwetende Chinees, de foto daarvan is op facebook te bewonderen. Het was vrij ongemakkelijk om in zo'n luxe bus te reizen en ik heb dan ook besloten om het niet weer te doen. Zodra de bus vertrekt, gingen de gordijntjes dicht en de stoelen naar achteren en iedereen viel in slaap, in plaats van iets van het landschap en de mensen te zien. Af en toe hoorde je opeens driftig geklik van een camera, als een Chinees wakker was en kiekjes maakte. De dorpjes onderweg waren erg bijzonder om te zien, ik zwaaide naar de mensen en ze lachten allemaal, heel leuk. Het bleef wel genant om met onze enorme toeristenbus met airco door de kleine dorpjes te denderen..

Onderweg veranderde het landschap heel erg! Van bergachtig naar vlak. Heel gaaf wel! Lumbini ligt tegen de grens met India aan en het is er enooooorm warm, zweten dus de hele dag! Onderweg zag ik ook een heleboel buffels die een modderbad namen, zo gaaf, zulke mooie beesten ook!

In Lumbini heb ik rondgefietst op mijn gehuurde knalroze fiets, waarvan het zadel veel te laag stond en niet omhoog kon. Ik had aardig wat bekijks op mijn 'low rider' en een hele groep Indiase mannen wilde met me op de foto haha! De tempels en Boeddhistische kloosters waren erg mooi om te zien, er hangt een hele vredige sfeer. Een hele groep mensen uit Sri Lanka, echt minstens 200 man (allemaal in het wit gekleed), deed een soort pelgrimstocht naar Lumbini. Zag er erg mooi uit!

Na Lumbini wilde ik graag een wat minder toeristisch Nepal zien, dus ik ging (met een lokaal busje maar weer!) naar Narayangarh en naar Devghot. Devghot is een plaatsje waar oude mensen van de hoogste kaste naar toe komen om hun laatste jaren door te brengen, aan de oevers van de 2 rivieren die daar kruizen. Het wordt dus gezien als een heilige plaats. Ik ben er een dagje naar toe geweest vanuit Narayangarh en het was erg bijzonder! Een heel klein plaatsje en de mensen waren allemaal erg vriendelijk en nieuwsgierig. Ik heb een heleboel foto's gemaakt van alle prachtige mensjes daar. Het enigszins Nepali spreken helpt daarbij! Tapaaiko ke photo kena saktjoe? (Mag ik een foto van je maken?) Een man bood me een vaartochtje aan in zijn raft, zodat ik de andere kant van de rivier kon bezoeken. Daar maakte ik natuurlijk dankbaar gebruik van! Aan de andere kant van de rivier waren mensen zich aan het baden in het 'heilige' water. Ik liep een stukje de berg op en kwam op een gegeven moment uit bij een ashram (soort Hindoeistisch klooster), natuurlijk heb ik er een neusje voor, want ik arriveerde precies toen het lunchtijd was en jawelllll, ik werd uitgenodigd om mee te eten! Zooo mooi! Ik zat daar, tussen ongeveer 50 Hindoe-jongetjes, allemaal in een mooi oranje gewaad. Op de grond aten we uiteraard rijst. Het was echt heel bijzonder om daar bij te zijn, ik werd erg aangestaard als enige vreemdeling er tussen haha! En daarna natuurlijk.. de afwas! Iedereen met zijn bordje naar de waterpomp om af te wassen en de restjes gingen naar de straathonden.

Toen ik de rivier weer was overgestoken, terug naar het vaste land, wenkte een vrouwtje me een Hindoe-tempel in. Ze was muziek aan het maken met nog een paar anderen en gebaarde dat ik moest gaan zitten 'bashnus!' (jaaaa, ik ken inmiddels best wat woordjes Nepali!) en ik kreeg 2 dingen in mijn hand gedrukt, waarmee ik op elkaar moest slaan. Zo maakte ik deel uit van het orkest. Dat was ook heel speciaal, om daar bij te zitten.

De terugweg van Devghot naar Narayangarh was een beetje maf. Ik zat bij de 'bushalte' te wachten tot het busje zou komen, toen er een vrouw naar me toe kwam dat ik mee moest lopen. Dat deed ik dus maar. Ik vroeg nog 'Narayangarh?' en de vrouw knikte (maar dat zegt hier niks, want 'nee' zeggen is erg onbeleefd, dus dat doen ze niet). Na zo'n 20 minuten door de jungle lopen, vond ik het toch een beetje vreemd en ik wilde net terug lopen toen er een busje aan kwam, waar ik mee naar Narayangarh kon rijden. Top!

In Narayangarh was een festival die dag, er reden allemaal trucks over straat met mensen met rood poeder op hun hoofden en lichaam, keiharde muziek en iedereen danste! Heel erg leuk om te zien! Ik heb ook het idee dat de mensen in deze dorpjes nog niet zo 'zat' zijn van toeristen als in bijvoorbeeld Kathmandu (in sommige toeristische wijken). Ze zijn zo aardig en nodigden me vaak uit voor thee of gewoon een praatje.

Wat ook bijzonder is om te merken, is dat Nepalezen het leven op een bepaalde manier meer accepteren dan dat wij in de westerse wereld doen. Bijvoorbeeld wanneer er mensen overlijden bij een verkeersongeluk of bij een landverschuiving, lijkt er bijna een soort nonchalance te zijn als ze daar over praten (niet per se negatief bedoeld). 'It happens, that's part of life in Nepal'.

De busreis terug naar Kathmandu in het lokale busje was weer een hele ervaring, het blijft gaaf: keiharde Indiase/Nepalese muziek, hobbelend over de wegen, met gemiddeld 40 km/h, opgepropt tegen elkaar en met net iets te weinig beenruimte haha! Oja en ze stoppen hier ook gewoon dieren in het bagageruim van een bus! Laatst zag ik een geit die erin werd gepropt. Weinig empathie voor dieren hebben ze hier, behalve voor koeien dus. Als je een koe doodt, kun je zo'n 10 jaar gevangenisstraf krijgen! Oja en als een boer een koe melkt, want dat is wel toegestaan, bedankt hij de koe daarna. Hij buigt en aanbidt de koe en bedankt haar op deze manier voor de melk die ze hem gaf, zo mooiiii.

In Kathmandu heb ik een paar nachten in de toeristenwijk geslapen, om ook een beetje het Nepalese uitgaansleven mee te maken. Gratis shotjes van de barman, altijd leuk! En wat een maffe mensen je ontmoet zo af en toe..

Mijn visum voor China en permit voor Tibet heb ik ook geregeld de afgelopen dagen. Gister was ik op het kantoor om mijn paspoort op te halen, bleek het nog niet klaar te zijn. Vandaag was ik er weer en heb ik 3 uur gewacht, omdat ze per ongeluk de Franse nationaliteit hadden opgegeven voor mij.. Sjenkies. Oja en ze zeiden ook dat ik nog 90 euro cash moest betalen voor mijn visum, terwijl ik al een behoorlijk bedrag had betaald. Dat heb ik dus nog even gecheckt bij het Nederlandse reisbureau en die zeiden dat dat inderdaad niet klopt. Haaaa, dachten ze mij mooi even 90 euro af te kunnen troggelen, dat dacht ik dus niet. Maar goed, het visum en permit zijn in de pocket! Helaas geen bijzondere stempels in mijn paspoort, maar een suf los papier.

Morgen vlieg ik naar Lhasa, de Verboden Stad op de Tibetaanse hoogvlakten en de komende 10 dagen word ik dus gecensureerd door de Chinese overheid: geen facebook, geen BBC, geen youtube of twitter en dergelijke. Bizar! Ik ben heel benieuwd hoe Tibet zal zijn en ik heb er heel veel zin in!

Na die 10 dagen ben ik weer terug in Nepal en komen mijn muttie en Anne (die ouwe boef heeft 2 weken geleden spontaan een ticket geboekt) nog 2 weken naar Nepal. Ik zal dan natuurlijk met liefde (en tegen een kleine vergoeding mwahaha) hun gids spelen!

En jullie allemaal bedankt voor de leuke reacties en berichtjes, echt heel leuk!

Kale shoo! (Tot ziens!)

Dikke knuffel,
Nienke

Oja en foto's uploaden lukt nu niet, dus de foto's houden jullie te goed!