Around Annapurnaaaa!

I'm alive! Ik heb de trekking van 2 weken en de Thorung La Pass van 5416m hoogte overleefd!

(Oja en ik heb geen smsjes kunnen ontvangen in het gebergte, maar toch bedankt als je me gesmst hebt..)

Even vanaf het begin maar: eenmaal aangekomen in Pokhara, was al snel duidelijk dat het laagseizoen is. In mijn hostel was ik de enige gast, dus dat was even jammer, met name voor het vinden van een trekking-maatje.
Na een dagje bootje gevaren te hebben op het prachtige Phewa Tal meer, heb ik maar gewoon op straat wat mensen gevraagd of ze van plan waren een trekking te doen. Zo vond ik Anja, de Zwitserse berggeit. 's Avonds hebben we gegeten met Matteo, een Italiaan die vanwege hoogteziekte het Circuit niet heeft afgemaakt, maar ons wel veel tips gaf.

De volgende dag vertrokken Anja en ik met de bus naar Besi Sahar, waar we het Circuit begonnen. Tijdens de busreis reden we zo ongeveer door rivieren, heel bijzonder haha.. Voordat we begonnen met lopen, smeerden we onze voeten en enkels in met zout, tegen de 'lyches', een insect dat zich vastbijt in je huid en zich dan volzuigt met bloed, tot ie zo groot is als een golfbal!! Anja heeft er ooit 15 tegelijk gehad..

De eerste dag wandelen/klimmen was al meteen super mooi! Wat een mooie uitzichten, enorme bergen, rivieren, watervallen, spelende en zwaaiende kindertjes, aardige mensen en minuscule afgelegen dorpjes.

We liepen soms 8 uur op een dag, soms 6 uur, behoorlijk lang voor iemand die eigenlijk niet echt van lopen houdt.. En vrij zwaar ook! Het gaat aardig steil omhoog en omlaag. Onderweg ontmoetten we af en toe wel mensen (vooral Israeliers), maar omdat het laagseizoen is, waren dit er niet erg veel en had je dus echt het gevoel dat je helemaal alleen in het enorme berglandschap was! Vaak waren we de enige gasten in de kleine hotelletjes. Soms zie je als je opkijkt opeens een enorme witte Himalaya-top opdoemen, zooo gaaf! Ook heel bijzonder om het landschap iedere dag zo te zien veranderen, van groen en vochtig tot rotsachtig, woestijnachtig en uitgestrekt, alles is voorbij gekomen.

En niets is zo fijn na een hele dag lopen, als een warme emmer douche! En natuurlijk een flinke portie Dal Bhat (een traditioneel Nepalees rijstgerecht). Of Tibetaans brood, ook heel lekker! Of knoflooksoep, dat schijnt te helpen tegen de hoogteziekte.. De yak-burgers heb ik niet geprobeerd..

Iedereen loopt hier met wandelstokken, Sherpa's en professionele trekking-kleding en Anja en ik liepen er bij als behoorlijke amateurs (mijn 2 broeken waren gescheurd na 2 dagen en mijn nieuwe schoenen gingen de eerste dag al kapot), wat we natuurlijk ook zijn. Onze kaart bleek ook niet altijd te kloppen.. Ik heb Anja na een paar dagen ingeruild voor een Amerikaans koppel van ongeveer 60 jaar (iets meer mijn looptempo).. Jack en Jackie, ze wonen al 14 jaar op hun zeilboot, in Maleisie, en varen de hele wereld over!

Upper Pisang ligt op 3300m hoogte en dat voel je tijdens het lopen. Een ambitieuze klim in de ochtend van meer dan een uur, zorgde ervoor dat we stapje voor stapje de berg op gingen. Zwaarrrr! Voor de longen dan vooral. En vanwege de felle zon, zijn onze gezichten elke avond gezellig rood gekleurd. De prijzen van eten gaan enorm omhoog, des te hoger je komt. Niet zo gek, aangezien alles door Sherpa's de berg op wordt gesjouwd. Ongelooflijk, het tempo waarin ze je voorbij lopen met enorme pakketten op hun rug!

In Manang (3540m) is een health centre waar je je zuurstofsaturatie kunt laten controleren voordat je richting de Thorung La Pass gaat en er zijn zelfs meerdere 'bioscopen', overal wordt "7 years in Tibet" gedraaid haha. Vanuit deze plaats ging ik verder met Leelee, een heel leuk en maf Canadees meisje. Samen met Leelee ging ik naar het Tilicho Lake, het hoogste en grootste meer ter wereld. Dat zeggen ze tenminste.. Een uitstapje van 3 dagen ongeveer. Leelee had ook een gids, dus dat was handig, ik hoefde alleen maar te volgen.

Oooja en in Manang was er een avond met traditionele Nepalese dans. Het hele dorp (30 mensen) rukte uit om daarbij aanwezig te zijn. Het was erg leuk om er bij te zijn, tot er opeens een plank van het dak naar beneden donderde! Op het hoofd van 2 vrouwen naast me. Opeens was iedereen in paniek en keek naar boven. Er zaten een paar jongens op het dak te show te volgen en die hadden de plank laten vallen. De gewonde vrouw werd naar de waterpomp gebracht, waar het bloed werd weggespoeld.. Bijzonder einde van de avond.

Goed, samen met Leelee ging ik naar het Tilicho Lake. De tocht van Manang naar het Tilicho Basecamp, waar we sliepen, was bizarrrrr! We liepen door een gebied met allemaal landverschuivingen, lawines van stenen en zand. Heel hoog en hele steile hellingen, ik werd duizelig als ik naar beneden keek.. Maar het was ook wel heel gaaf en zo mooi! Onze overnachting was op 4150m en ook dat was merkbaar.

Uiteindelijk zijn we de volgende dag in 3,5 uur naar het Tilicho Lake gelopen, een klim van bijna 800 meter, alleen maar omhoog dus. Heel zwaar! Het was heel indrukwekkend, een heel mooi meer en enorme lawines zodra de zon begon te schijnen. We ontmoetten onderweg ook een Amerikaan, Colin, die gezellig aansloot.

Vanuit Siri Kharka liepen Colin, Leelee, haar gids en ik de volgende dag naar Yak Kharka, waar we eindelijk yaks hebben gezien, jaaaa! Mijn knie was inmiddels opgezwollen en zat vol met vocht, het is toch allemaal wat zwaar blijkbaar. De dag daarna ben ik met dikke knie naar Thorung High Camp gelopen (een tocht van 5 uur), waar we overnachtten op 4925m hoogte.

En toen was het zover: de Thorung La Pass (5416m)! Na een nacht met nauwelijks slaap en kortademig wakker worden, ging de wekker om 03:00 uur 's ochtends. Ons traditionele ontbijtje met een soort puddingprut en daarna, ingepakt in 5 lagen kleding en gewapend met onze hoofdlampen, op naar de pass! Stapje voor stapje liepen we over de donkere bergpaden, zwetend en hijgend en om de zoveel meter even uitrusten. Als eerste bereikten we die ochtend de top, dat was heel erg gaaf! We waren allemaal zo blij haha! Goeie fotoshoot gehouden uiteraard en een kopje thee gedronken in het kleine theehuisje op de top.
En daarna was het tijd voor de afdaling naar Muktinath, wat een drama was dat voor mijn knie.. Maar het uitzicht was prachtig! Weer een totaal ander landschap, de Mustang regio, woestijnachtige bergen, heel erg mooi.

Het wordt een beetje een lang verhaal zo.. In Muktinath heb ik mijn laatste dag met Leelee doorgebracht en de volgende dag ging ik naar Jomsom en heb daarna 13 uur in de bus gezeten, op weg terug naar Pokhara. Ik zit nu onder de blauwe plekken, want het wegdek is alles behalve van asfalt. De laatste busrit, over asfalt, was echter het ergst. Ik stapte in een klamme en warme bus, maar was blij dat ik een zitplek had. Totdat er een man naar me toe kwam om te zeggen dat ik op zijn plek zat.. Dus toen ging ik maar staan, 4 uur lang. Een andere man bood me een plek aan naast hem, dus ik was blij en ging zitten. De beste man bleek alleen iets te veel Roxy (rijstwijn) gedronken te hebben, hij was hartstikke dronken. Hij hing de hele tijd over me heen, vroeg me meer dan 10x waar ik heen ging (in bijna onverstaanbaar Engels) en legde zijn hand op mijn been, vervelend wel op een gegeven moment. De bus stopte opeens en de busjongen zei dat ik op mijn bestemming was, dus ik stapte uit. In een donkere straat.. "Pokhara, 2 km walk in that direction" zei de busjongen. Om in mijn eentje 2 km te lopen in het donker leek me niet zo'n goed idee, dus ik stapte maar weer in. Uiteindelijk heb ik een taxi genomen en ben ik weer veilig afgezet bij mijn hostel.

Nu ben ik dus weer in Pokhara, waar het klam en warm is. De komende week heb ik nog niet echt plannen, misschien ga ik naar Bardia National Park of naar Lumbini (Buddha's geboorteplaats) en op 25 september vlieg ik vanuit Kathmandu naar Lhasa, Tibet! Om vervolgens over land via Mt. Sagarmata, oftewel Mt. Everest, weer terug te reizen naar Kathmandu! De grensovergang is trouwens wel getroffen door een aardverschuiving, dus het is nog even afwachten of we met de bus de grens over kunnen, of dat we 'om de landverschuiving heen moeten lopen'. Dat is een wandelingetje van 3 uur, maar ik ben nu getraind, dus dat komt goed. We zullen het zien, wat een avontuur!

Nouuuuuu, het ga jullie goed! Niet zo bezorgd zijn allemaal, ik red me prima! Ook als ik geen bereik of wifi heb voor 2 weken.. ;) Ik ben alweer op de helft van mijn verblijf hier, dus tot snel!

Dikke kus vanuit Pokhara,

Nienke

P.S. Ik heb ook wat foto's toegevoegd dit keerr